Een fossiel kan gewoon niet bellen.

Ik heb sinds een paar dagen een smartphone. Ik droom over dat kreng. Ik zit in een neerstortend vliegtuig en ik probeer iemand te bellen. Ik raak in paniek want ik krijg niemand aan de lijn. Niet dat je daar iets aan hebt als je vliegtuig met een paar honderd kilometer per uur naar beneden duikt maar in mijn droom is het allemaal heel logisch. Ik ga in mijn droom zelfs even naar het toilet om mijn gezicht nat te maken, tegen de zenuwen, en in de spiegel zie ik mezelf en schrik van de verwarring en vermoeidheid op mijn gezicht  Ik voel me een miljoen jaar oud...en dat is pas een paar uurtjes geleden en het vallende gevoel is nog steeds niet weg. Want toen ik opstond en mezelf in de spiegel zag....enfin. 

Ik ben hoe dan ook gearriveerd in de 21e eeuw. Dat is eigenlijk niet iets interessants om te melden, de wereld draait gewoon door, ik ben er volgens mij niet significant door veranderd. Ik ben wel op een wrede manier geconfronteerd met mijn hopeloze digibetisme.

Ik had me er al bij voorbaat voor verontschuldigd bij iedereen binnen mijn digitale vriendenkring dat ik te pas en te onpas oproepen zou doen, oproepen zou missen, contacten zou lastig vallen met pings en pokes , terwijl ik dat zelf niet door heb en op sommige belangrijke berichten helemaal niet zou reageren omdat ik ze simpelweg niet kan vinden....
Ik zou op knopjes drukken die voor mij nieuw en eng zijn, maar voor een ander net zo simpel als ademhalen, hoon en spot zou mijn deel zijn. Sommigen zeiden nog dat het allemaal wel zou meevallen, maar het kwam helaas allemaal uit.
Mocht iemand zich nu gestalkt voelen door mij, troost u, u bent vast niet de enige, en ik weet zelf van niets, geloof me. Ik leer echter snel, ik weet nu dat als ik op een blauw bolletje druk ik kennelijk iemand bel en vervolgens weer ophang en kennelijk niet oppak als ik wordt gebeld ook al komt er een groot rood bolletje in beeld met "opnemen"...
Sorry?