Gevallen...

Ik ben ooit als een blok gevallen. Niet voor iemand. Maar voor ergens... 
Met gesloten ogen kan ik het steeds helemaal terughalen. Ik weet hoe het daar ruikt, in het najaar naar zeewier, in de zomer naar de bloeiende hei die zich van de kust uitstrekt naar de steden ver in het binnenland. Ik weet welke geluiden er om me heen worden gemaakt door mensen, dingen, vogels... Ik weet precies wanneer het daar eb en vloed wordt, hoe het licht valt op verschillende uren, waar de wind vandaan komt als het warmer wordt,  of als er sneeuw in de lucht zit... Ik ben daar meer ik dan ergens anders, ik hoor mezelf denken, door alle indrukken heen.  Ik ben daar opener, lichter, alsof er minder zwaartekracht is, omdat er minder vaste routines en structuren zijn die me thuis op de rails houden, met mijn voeten op de grond.  Ik denk daar veel minder na over mijn keuzes en waar ze me gebracht hebben, ik kan er elke dag opnieuw beginnen... Het is er compleet, alles lijkt altijd te kloppen.
Het enige dat er ontbreekt zijn de mensen waar ik ook van houd die daar niet zijn, omdat ze ergens anders, hier, hun wortels en hun bestaan hebben, en van wiens leven ik ook een deel uitmaak. Maar zelfs als ik daar dat verlangen naar hen hier voel, is dat een welkom gevoel, als een goede vriend die even langskomt. Daar is alles wat ik voel welkom, omdat ik daar opga in alles wat op me afkomt... 


Als ik daar gewoon zou blijven, werken kan ik immers overal, dan zou ik het kwijtraken. 
De plek is daarvoor teveel mijn haven. Zou ik daar mijn dagelijkse leven gaan slijten zou ik mij zelf toestaan het gewoon te gaan vinden. 
Ik wil daarnaast niet altijd weg van hier. Hier klopt de wereld ook vaak. Misschien ooit, als hier alles veranderd is en er geen reden meer is om hier te blijven, ga ik. En als er wat mensen mee willen gaan met mij. Ik ken er gelukkig een paar...
Maar voorlopig niet. Voorlopig koester ik het verlangen naar daar. Als naar iemand die ik altijd mis, die mij altijd vast blijft houden, waar ik steeds een beroep op mag doen als het nodig is. Als ik lucht nodig heb. Als ik mijn hoofd leeg wil maken. Als ik van alles los wil laten. Als ik me hier toch alleen voel tussen alle anderen omdat ik mezelf vaker kwijt raak. 

Heimwee werkt twee kanten op. Het splitst me voortdurend, alsof ik op twee plekken leef. Op de ene plek houd ik van diegenen die van mij houden, op de andere plek van mezelf. Dat is verliefdheid. Een gevoel dat ik bovendien niet wil delen. Het is te puur. En het is van mij.