Wachten...

In vrijwel alle gevallen is wachten op iets zoveel beter dan het moment waarop het moment er is, je er bent of je het hebt...
Maar het wachten op al die dingen heeft in mijn geval wel altijd hetzelfde effect: ze worden voorafgegaan door een ongebreideld gevoel van verlangen. 
Pretentieloos wachten als gevoelstoestand is altijd goed en stelt nooit teleur. De aanloop ergens naar toe is veel interessanter.
Omdat je wacht op iets waar je nog geen waardeoordeel aan hebt verbonden. Ik vindt perrons waar treinen aankomen en vertrekken (of vliegvelden en havens) fijne plekken. Ik houdt van de geur van dingen die nog in een oven zitten. Toen ik klein was vond ik de ingepakte cadeautjes altijd mooier dan de handeling van het uitpakken zelf... 
Omdat de toestand van wachten zo open is. Omdat het nog niet in het verleden ligt. Zoveel ruimte, zoveel mogelijkheden, allemaal in dat wachten. Het is een vorm van zweven, waarin helemaal niets gebeurd. Luchtledig. Het kan een seconde duren, of liefst veel langer. En het is altijd puur. Er zou een mooiere naam voor moeten zijn.

Het is niet het "ver-wachten" waar ik zo blij van wordt. Verwachten is niet hetzelfde als wachten. Verwachtingspatronen, helemaal als ze nogal hooggespannen zijn, zijn over het algemeen een voorbode van teleurstelling. Dat is een druk die zich opbouwt, die alles op spanning zet, en waar vanaf het tijdstip 0 langzaam de lucht uit ontsnapt. Ik heb dat met vrijwel alle dagen die doordrenkt zijn van betekenis. Er zijn dus dingen waar ik op zich graag op wacht, maar alleen dankzij het "wacht-effect", ook als ik van te voren al weet dat wanneer het "eindelijk zover is" het hele gewone dingen of dagen zijn, die vooral vanuit ons collectieve denken iets moeten betekenen, maar waar ik met mijn gevoel gewoon niet zo goed bij kan. Verjaardagen, nationale feestdagen zoals kerstmis, verkiezingen of andere onafwendbare rampen die zich dreigen te voltrekken, een nieuw jaar... Ze veranderen altijd in slappe ballonnen met een piepklein gaatje. Je verwachtte er van alles van, toen je begon af te tellen, maar in plaats van het gevoel dat alles nog mogelijk is, blijf je onvermijdelijk zitten met het gevoel dat het net voorbij is.
Zelfs als een ramp die je denkt te zien aankomen uitblijft, heb je het gevoel dat je uiteindelijk iets wordt onthouden, het is bijna een teleurstelling, hoe verkeerd het ook is. Maar zelfs in die gevallen neemt het wachten erop bijna eufore proporties aan...
Van sommige dingen kun je trouwens ook na het wachten echt heel erg gelukkig worden, en soms weet je dat al van te voren zeker. Soms is de periode ervoor, het moment waarop het zich daadwerkelijk manifesteert en alles wat daarna komt volledig in balans. Zoals het ogenblik dat je voor het eerst of opnieuw in de ogen kijkt van iemand waar je echt met elke vezel in je lichaam op wachtte. Of wanneer je aankomt op een bestemming waarvan je uit ervaring weet dat je niet na geruime tijd het gevoel hebt dat je er wel weer aan toe bent om ergens anders naar toe te gaan... Dan is de rusteloosheid waaruit het wachten bestaat niet alleen een bijna koortsachtige hunkering maar uiteindelijk ook een daadwerkelijk vervulde belofte. 
Het is helemaal niet erg dat deze momenten zeldzaam zijn. Dat maakt ze perfect.