Symboolpolitiek III

Nee, ik ben niet blij met alle splinterpartijen van het afgelopen decennium, met hun sneeuwvlokjes mentaliteit en zelfverklaard martelaarschap. Nee, ik heb ook niet op ze gestemd, noch op de huidige coalitie. Maar soms hebben ze een goed idee, dus waarom zou je het niet proberen? Het is niet alsof dit allemaal zo geweldig werkte tot nu toe, of wel?

De veel te lang aanhoudende demissionaire situatie rechtvaardigt mi. ondertussen een formatie van een  ‘zakenkabinet.’ De wet van onze staat voorziet hierin. Want hoe lang gaan we nog wachten tot het allemaal vanzelf veranderd? Zelfs het OMT is het oneens onder elkaar. Het is nu toch zeker wel tijd voor professionals, een ploeg ‘vakministers’ in een tijdelijk extraparlementair kabinet dat (vrijwel) geheel bestaat uit gespecialiseerde ministers, eventueel zonder binding met politieke partijen, ervaren ambtenaren of hoogleraren die ons misschien wel uit een crisis kunnen loodsen. Of dat nu een pandemie is, het wanbeleid van overheidsinstanties of straks, we komen er vast niet onderuit, die klimaatdiscussie. Gewoon voor een jaartje...om het te proberen. 

Kabinetten hebben een parlementaire (politieke) basis nodig, maar in tijden van nood moet er misschien gedurende een crisis een zijstap gemaakt worden, zeker als het land vrijwel onbestuurd is over een periode van meer dan een jaar, en daarvoor ook al te maken had met een minderheidscoalitie door de eindeloze aftocht van zetelrovers en onbekwame dus afgetreden bestuurders.

Democratie is altijd een speelveld van consensus, dat zag Plato al… Een groep mensen met een verschillende politieke kleur levert niet automatisch altijd een objectief of bruikbaar beleid op. We hebben daarnaast misschien ook niets aan een apparaat van louter technocraten, want niemand is onfeilbaar, dus ook wetenschappers weten dat er altijd een foutmarge is. Een mix is misschien de meest rationele optie.

Democratie zou moeten gaan over het maken van uitvoerbaar beleid, geen geroeptoeter voor de bühne. Dat laatste is vooral een reactie op een samenleving die totaal gefragmentariseerd is en het nooit eens zal zijn over de “juiste keuze”.  Maar is dat een reden voor een gekozen overheid om dan maar niets te doen? Om te orakelen en niets te zeggen? Om gezellig te blijven polderen? We zijn al een aantal jaren dol op halfbakken taal, elke dag is het omdraai-dag en iedereen gooit met HELE grote woorden, maar er verandert niets aan de realiteit waar velen zich van hebben losgezongen. Dat is de tijd waarin we leven. Daarnaast hebben we nog een winkel die we open willen houden. Het land waar we wonen, dat ooit met handelskapitalisme (laten we het maar even zo noemen) groot is geworden, maar inmiddels toch best wel klein is en onderdeel van een Europese Gemeenschap die ons meestal meer voordelen biedt dan we eigenlijk willen zien. Tijd om over onze eigen schaduw heen te stappen, en weer fatsoenlijk en consequent samen te werken. Navelstaren op het “eigen volk” heeft ons een paar mutaties van een virus opgeleverd. Onteigen de farmaceutische industrie, geef het patent vrij en verdeel eventuele oplossingen over de (armere) rest van de wereld voordat een nieuwe gemuteerde golf ons weer van de rails aftrekt. Of denken we na dit alles nog steeds dat we een eiland zijn? Dat het leven maakbaar is? In een crisis moet er gepoetst worden, niet geluld.

De meeste leden van een samenleving willen echt nog wel eender welke vorm van een sociaal contract overeind houden, maar dan moet er helder beleid komen en bruikbare, eenduidige informatie ter beschikking, afkomstig van mensen die er echt voor geleerd hebben. In plaats van die berg internet-shit die er nu ligt, bij elkaar geklikt door influencers, opiniemakers, onbevoegde beleidswetenschappers, politieke hooligans, beroepsklagers, wel heel erg onwaarschijnlijke verzetshelden en gelegenheids-"vrijheidstrijders". De huidige ministersploeg mist het mandaat, de expertise en de dossierkennis die nodig is om snel uit een impasse te komen. Ze zijn bijna uitsluitend bezig met politiek gesteggel, de samenleving is al geruime tijd volledig aan zichzelf overgeleverd. Alles valt als los zand uit elkaar en de overheid doet niets om dit te stoppen. De verkiezingsuitslag was immers dezelfde als die daarvoor, met wat geluk hebben weer 150 mensen een baan de komende vier jaar, oogjes dicht en snaveltjes toe. Slaap lekker.

Niet het parlement slaapt, maar het electoraat! Misschien moeten kiezers zich ook eens afvragen wat de lange termijn verwachting is als je iedere keer uit gewoonte op een protestclub, een neo-liberale of een confessionele partij stemt. Je oogst wat je zaait.