"Wat zeg je?"
"Met wat pech over twee maanden..."
"?..."
Ik weet dus nog niet goed wat ik nu moet voelen.
Mijn hart zegt "wehey!", maar mijn verstand zegt "oh nee!"...
Nu gaat alles in de vijfde versnelling, terwijl ik twee dagen terug nog in een sukkeldrafje allerlei lijstjes aan het maken was.
Het verschil tussen verlanglijst en boodschappenlijst wordt nu ook pijnlijk duidelijk.
Op de ene staat wat we willen aanschaffen, op de andere wat we moeten aanschaffen.
En ze zijn bijna even lang, dat dan weer wel.
Plannen maken, schrappen, nieuwe plannen maken...ik wordt er heel erg onrustig van.
Is het altijd zo dat wanneer mensen heel graag aan iets nieuws willen beginnen, ze ook een beetje huiverig zijn om bekend terrein te verlaten?
Hoe is het mogelijk...ik wilde hier toch weg?
Waarom gaat het me nu dan opeens wat snel?
Twee maanden eerder dan verwacht.
Het is hollen of stilstaan.
Eerst wordt de boel ruim vijf maanden later opgeleverd, en zodra ik een nieuw traject in mijn hoofd heb trekken ze er weer tijd vanaf.
"Luxeprobleem" zeg ik nu streng tegen mezelf.
Nog een winter in dit huis stond me eerst tegen, nu kijk ik bijna vertederd naar mijn fijne kacheltje, waar ik in de Waalsprong niks aan heb, er ligt geen aardgas....
Ik ga waarschijnlijk veel meer missen dan ik nu kan bedenken.
Ik kom nu even niet verder dan de tuin.
Ik heb wat sentimentele gevoelens, omdat in dit huis mijn kinderen geboren zijn...er is vast meer, dat weet ik.
Er is ook veel waar ik niet rouwig om ben, om te beginnen de staat van deze hut.
En hoe grappig veel van mijn buurtgenoten ook zijn, het meewarige gevoel als ik ze om half 9 's ochtends al zie zeuren om bier, bij de nog gesloten buurtsuper, mis ik straks niet.
Noch de woordenwisselingen naast mijn raam als ze tegen half drie een "kwaaie dronk" hebben, en opeens niet meer elkaars beste vrienden zijn.
Ik zie als een berg op tegen die bult spullen in ons huis die een bult spullen in ons nieuwe huis moet worden.
Ik zie op tegen al die
En tegen het feit dat ik me schuldig ga voelen dat ik daar zo over denk en over al mijn ongeduld...
Ik ben in mijn leven (lees in Nijmegen) zes keer verhuisd, maar het voelt nu als de eerste keer.
Misschien omdat ik toen alleen een matras, wat boeken, kleren en een tafel en een stoel bezat.
Stelde ik toen veel minder eisen aan mijn leefomgeving?
Waar komen toch al die dingen vandaan die straks in plaats van in een aftands busje in een kleine vrachtwagen moeten...?
Die droom over een sluier van wegwaaiende kleren, en nu ook boeken, achter me terwijl ik de Waal oversteek is weer terug.
(http://esbmarion.blogspot.com/2004/07/de-zandman.html)
En er is nog iets bijgekomen.
Ik ben in die dromen opeens doof.
Alle vragen over dingen die kwijt zijn registreer ik niet meer.
Laat ze lekker kwijt zijn, boeien, ik heb ze niet meer nodig.
Wat zijn eigenlijk de basics van mijn bestaan?
Als ik die lijst afheb, ook in de tweede en derde versie, pleur ik de rest in de kraak bij de DAR.
Misschien is dat wel heel verheffend.
No comments:
Post a Comment