Voor de stad en voor de wereld...

...geeft de Heilige Stoel nog een trap na.
Ik zie de paus op televisie, de Latijnse mis, en mijn katholieke jeugd speelt op, maar het sprookje is al jaren definitief stuk.
Ik heb eerder geschreven over het pontificaat, meerdere keren zelfs, over hoe het werkt, bijvoorbeeld is het sterven van een paus en een nieuwe kiezen voor mij ook beroepsmatig interessant, het levert een paar goede lessen op.
Maar ik heb ook wel eens geschreven over hoe het was, voor mij, hoe het mij soms nog steeds met een morbide fascinatie bezighoudt .
U en ik krijgen vandaag de absolutie thuis bezorgd, via de uitzending vanaf het plein in Rome, dat als vanouds staat volgestouwd met gedoneerde Nederlandse bloemen.
En weer komt er geen woord van wroeging van wie dan ook, over hun misleide interpretatie van het begrip "de liefde van Christus"...
Benedictus en zijn hele 'Sancta Sedes' zouden diep door het stof moeten gaan, om vergiffenis smekend, maar in plaats daarvan nam Kardinaal Sodano de gelegenheid waar, om de Paus zijn steun te betuigen en de gelovigen wereldwijd op het hart te drukken zich vooral niet te veel druk te maken over alle "ophef" die er is.

Hoe ging het ook al weer?; "Moge de barmhartige Heer u kwijtschelding, vrijspraak en vergeving van al uw zonden, de ruimte van een ware en vruchtbare boetedoening, een altijd boetvaardig hart en verbetering van leven, de genade en wijsheid van de Heilige geest en uiterste volharding in goede werken geven. Amen.".
Die paus was vroeger voor mij een soort fabelwezen uit een andere tijd, en toch hing hij bij mijn oma aan de muur, in een mooi gouden lijstje, alsof het een ver familielid was.
Mijn moeder, een protestantse, wilde toch altijd naar de zegen van de paus kijken, anders was het geen Pasen...
Ik kijk er nu naar en wordt alleen nog maar bozer; het verraad van al dat prachtige ceremonieel, al die vastberaden ontkenning.
Pasen kan voor mij voor mij alleen nog maar over de Lente gaan, of over Tsjechische sprookjes die traditioneel op feestdagen op de Duitse televisie werden uitgezonden en steeds minder te zien zijn.
Sprookjes die van mij in hetzelfde rijk der fabelen mogen vertoeven als de kerk.
Om met de woorden van mijn neef M. te spreken: "Ik kan je de absolutie ook wel geven, Urbi et orbi....".