Verloren vriendschappen.

Die keer dat ik een brief had geschreven omdat ik niet begreep, wat ik dan had moeten zeggen tegen haar, die brief werd voor de grap met iedereen gedeeld. Die keer dat ik te horen kreeg dat ik een arrogante aansteller was, en haar en mijn toenmalige vriendje niet verdiende, omdat ik eigenlijk helemaal niet leuk genoeg was. Die keer dat me door hem werd verteld dat ik wel erg was veranderd en te vaak lachte, te gelukkig werd, waardoor ik niet meer “vertrouwd” was voor hem en zijn vrienden, die moesten kiezen en kozen hem. Die keer dat mij door hem werd uitgelegd dat ik haar vriendschap niet verdiende omdat ik toch voor mijn dertigste zelfmoord zou plegen, zij was degene die mij op straat meedeelde dat het wel klaar was als ik hem toch niet aardig ging vinden. Die keer dat ik volgens haar partner te brutaal was en een slechte invloed had op het gedrag van haar en ze me daarom niet meer mocht zien, zij was degene die mij belde met die mededeling. Die keer dat ik te horen kreeg dat ik het allemaal toch niet zou begrijpen en dat er te weinig tijd was voor een vriendschap met mij, naïef en niet meer de moeite waard...

Dat zijn (de) zes momenten waarop iemand een vriendschap met mij beëindigde. Niet de boel laten verwateren, niet een lange aanloop van stiltes, ruzies en misverstanden, maar een bewuste en gemarkeerde harde knip. Iedere keer brak het keihard mijn hart, iedere keer heb ik die mensen verschrikkelijk gemist, soms jarenlang. Iedere keer had ik me volledig veilig gevoeld bij deze mensen en werd mijn vertrouwen in de ander en mezelf van de ene dag op de andere finaal afgebroken. En iedere keer was ik ervan overtuigd dat het aan mij lag. Wat ongetwijfeld zo is in de versie van het gebeuren van de ander… 

Waarom het me nu opeens bezig houdt en ik ze hier voor mezelf en u opsom weet ik niet. Misschien omdat ik vannacht over één van hen heb gedroomd. En diegene was ontzettend verbaasd waarom ik nooit meer iets meer van me liet horen. Verschrikkelijk kwaad omdat ik geen antwoord gaf op die vraag. En de eerste vraag die in me opkwam toen ik vanochtend wakker werd was: “Wat had ik dan moeten zeggen?”… 

Stilgevallen.

Of het nu gaat om de angst voor dingen die je niet begrijpt, dingen waar je het niet mee eens bent, dingen die je simpelweg niet gemakkelijk of niet mooi vindt, ze zijn nooit een geldige rechtvaardiging om (naar beneden) te schoppen. Of het nu gaat over identiteit, klasse, etniciteit, interpersoonlijke relaties of leeftijd, onzekerheid kan en mag nooit de maat der dingen zijn. 

Als ik daarnaast buiten de wet moet gaan staan als ik er voor kies om iemand niet te laten creperen, dan gaat er iets fundamenteel mis in onze samenleving.

De vooruitgang voor de één is niet automatisch de achteruitgang van een ander. Hebben we eigenlijk ooit in een tijd geleefd waar het verheffen van iedereen als vooruitgang werd gezien?  Waarom is er geen voortschrijdend inzicht meer?  Worden we naarmate we verder evolueren steeds onnozeler? Als alles wat we geloven te weten alleen nog maar een selfserving-bias is, waar gaat het dan nog over?

Als spookbeelden van vermeende rampen en misstanden, en zelfverklaard slachtofferschap de basis worden voor beleid en communicatie, in plaats van keiharde, waarneembare, tastbare cijfers en situaties die tot consensus zouden kunnen leiden, dan heeft praten vrijwel geen zin meer. 

En?....

Bent u al teleurgesteld? 

Over alles wat er geregeld zou worden maar nu toch niet geregeld wordt? 

Omdat het niet kan. 

Omdat wat er "geregeld moet worden" allemaal onder Staatsrecht valt en dat laatste kan je niet zomaar opheffen, dat zou van ons land een ex-democratie maken. Staatsinrichting les 1.

Ziekenhuizen en zorgverzekeraars bepalen tegenwoordig zelf of ziekenhuizen open en dicht blijven, of afdelingen sluiten, of verzekeringen de kosten overnemen voor bepaalde behandelingen, dat heet privatisering, Economie les 1. Hetzelfde geldt voor bedrijven die post bezorgen. Als je ze niet betaalt gaan ze ook niet doen wat je wil. Economie les 2. 

Internationale verdragen kun je niet zomaar uitzetten met een knopje. Dus iemand zal iets moeten doen met alle poep die koeien in ons land produceren. Als niemand iets nieuws verzint dat zou kunnen werken, zul je moeten doen wat al bedacht was. Iemand zal vluchtelingen toch moeten huisvesten, want ze draaien niet om naar oorlogsgebied als dat op een bord gevraagd wordt te doen. Een opt-out voor van alles nadat je eerst allerlei subsidiegeld hebt geïncasseerd is een beetje gek en wordt dus niet serieus op een agenda gezet. Hoe hard je ook roept dat je zelf het beleid bent. Meepraten in een club waar je geen contributie meer voor wilt betalen is vrij ongebruikelijk. Een clubje handhaven zonder leden, en dat clubje vervolgens laten freewheelen als regeringspartij is ook een beetje vreemd. En eigenlijk niet valide. Politicologie les 1. En deadlines kun je niet eindeloos blijven oprekken, HR les 3. 

Nog eentje uit Staatsinrichting les 1: Noodwetten willen instellen omdat dan alles lekker snel gaat en je niet zo saai over allerlei zaken hoeft te vergaderen vereist toestemming van de hele tweede Kamer en de Eerste, jammer hè, dat we daar ook een grondwet voor hebben die je niet zomaar kan afschaffen. Lastig, regeren aan de hand van afspraken, het zou zoveel gemakkelijker zijn als we iedereen gewoon kunnen passeren, inclusief een gekozen Parlement, en gewoon doen waar we zin in hebben. 

Bent u al teleurgesteld over de vrijheid van die partij die het steeds over vrijheid heeft? Er mag namelijk opeens een heleboel niet of nog steeds niet. Ik mag niet over mijn eigen lichaam beschikken als ik geen plasser heb. Ik mag niet over mijn eigen lichaam beslissen als ik een plasser wil. Er mag een heleboel niet gezegd worden en er mag tegen een heleboel niet meer gedemonstreerd worden. Weer lekker hard rijden op de snelweg gaat niet door, want de wegen zijn hier overal te kort. Hard rijden op fietspaden en stoepen mocht al niet, fatbikes worden voortaan in hun snelheid beperkt en met een helmplicht gepromoveerd tot snorfietsen voor luie kinderen, verkeersboetes gaan omhoog, en er is bij lange na niet genoeg volk om het allemaal te handhaven, dus het zal verder niemand boeien. Maar je hoort Henk en Ingrid al klagen dat er ook niets meer mag, dat je ook niets meer mag zeggen en dat ook dit weer van ons afgepakt wordt. Bovendien bij andere mensen die iets verkeerd doen graag handhaven, zware straffen zoals gevraagd, maar eh...bij de anderen dus, ofzoiets. Dat is de vrijheid waar ze het de hele tijd over hadden. Vrij om te doen en zeggen wat je wil. Ja, wij, niet die anderen...daar heb je ze weer.

De meeste huizen, de meeste vergunningen, de meeste genotsartikelen, verzekeringen, de kosten van levensonderhoud, verkeersovertredingen, basic levensbehoeften worden duurder dan de Koh I Noor-diamant, want...vrijheid! Voor ondernemers en de grootindustrie. Hoe is het mogelijk dat die mensen in het kabinet de helden zijn van "rechts werkend Nederland" als ze datzelfde werkend Nederland al 20 jaar in hun pak aan het naaien zijn waar ze bij staan. Willen ze daar de "linkse" oppositie de schuld van gaan geven over een paar jaar? Hoe dan? Het maakt trouwens niet uit wat je er van zegt, hoe vaak je het uitlegt wie wat doet of zegt, het electoraat blijft volharden in het credo; "ik geloof wat ik geloof"...

Hebt u al opgezocht wat een kamerlid per maand verdient? Realiseert u zich dat u voor die loonpost opdraait? Hebt u al het idee dat de sterkste schouders de zwaarste lasten aan het dragen zijn? 

Niet gehinderd door enige kennis van zaken klossen onze bewindspersonen, als waardige afspiegeling van het kiezerspubliek, al dan niet lid van een partij, al dan niet met een terechte titel of academische graad, mopperend op hun rubberlaarsjes door de vette klei van ons kikkerlandje, klagend dat er zooooveel is wat ze moeten doen en weten, dat strookte allemaal helemaal niet met hun verwachtingen. Zoooo gemeen allemaal...en vooral vervelend.

Ik ben overigens absoluut niet teleurgesteld. Alles wat er nu gebeurt strookt in zijn geheel met de verwachtingen die ik had van deze clusterfuck die zich regering noemt. 

Unhinged...

Rambling on. 

As if two people are holding two separate conversations. Giving two monologues. Unfathomable stupidity. Not answering one single simple question. Making everything about yourself all the time. 

Repeat. Repeat. Repeat. 

Not able to finish your own thoughts or sentences. Deaf to any fact. Lying about pets for diner. Whining about how everything is always rigged against your self. The perpetual victim. The most comprehensive example of a snowflake. A narcissist loosing grip. 

Me. Me. Me. 

That is how we possibly, with a bit of bad luck, could wind up with a complete bozo for president again in a country that is unfortunately still very influential. 

You reap what you sow, 'Murikka'!...

Beste loopbaancoach.

Ik heb zojuist de psychologische deepscan opdracht uitgevoerd als voorbereiding op onze teamdag, die in het teken staat van het ontdekken van onze talenten en leerdoelen. Jij vertelde dat dit een leuke dag gaat worden, een soort verwendag waar ik veel over mezelf ga leren. Een cadeautje aan mezelf...

Na een vragenlijst van een uur, kreeg ik binnen twee minuten een 21 pagina's lang 'gepersonaliseerd' document terug. Een document dat stelt dat ik eigenlijk een luie, slechte en nauwelijks bruikbare werknemer ben, die niet tegen kritiek kan. De algemeenheden die erin staan gelden imbo. voor iedereen, en uiteraard heb ik coaching nodig. 

Op een slechte dag moet je dit document niet lezen, want je staat diezelfde dag nog op een brug. Ik zou de persoon die jouw chatbot beschrijft ook niet aannnemen. Ik zou, als zelf aankomend coach, ook geen bot gebruiken om al conclusies te trekken voordat ik iemand ontmoet heb, ik zou me kapot schamen.... 

Dit is gebakken lucht, dure gebakken lucht, en eerlijk gezegd voel ik mij totaal niet gezien of serieus genomen. 

Alles wat uit deze dag gaat komen is niet te gebruiken voor een eventueel uitgangspunt om te zoeken naar opties voor mijn verdere loopbaan, dan wel te gebruiken als informatie om mijn keuzes te ondersteunen.

Als je nu vindt dat ik het veel te serieus neem of niet serieus genoeg, dan wil ik het wel eens hebben over de methodiek en vooral software die gebruikt wordt door coaches en pedagogen, adviseurs, praktijkondersteuners, therapeuten en andere deskundigen die hun werk laten doen door een AI-programma. En dan mag je me uitleggen in hoeverre jij mij serieus neemt. 

We zijn wel klaar denk ik. Wat mij betreft gaat dit document dan ook nergens naartoe en ga ik het nergens voor gebruiken. Gebeurt dit wel dan berg je. De deepscan vertelt me namelijk dat ik conflicten uit de weg ga omdat ik aardig gevonden wil worden, maar de enige reden dat we dit niet kunnen toetsen aan de realiteit is dat ik niet weet waar je huis woont. Ik verheug me dan ook niet op de 'kadootjesdag' van volgende week. 

Met vriendelijke (maar ik schijn volgens het profiel dat hier voor me ligt vaak te liegen om geen problemen te veroorzaken) groet,

Jon. 

Alle Jahre wieder...

Mijn honden trekken de explosies niet meer.

We slapen amper vanaf november tot februari.

105 miljoen euro. Dat is de omzet voor verkopers per jaar. Het mag niet afgestoken maar wel verkocht en gekocht.

Bedacht door de boomers in de jaren 70 en als de boomers het bedenken is het een traditie.

We gaan "allus zelluf" doen. En de campagnes over afgeknalde ledematen volgden vanzelf.

Een zelfverklaarde traditie want te kort geleden gefabriceerd als "iets wat wij altijd doen".

Vuurwerk heet tegenwoordig Fierwerk. En heeft eigenlijk niets meer met Oudjaar te maken. Het is speelgoed geworden. Gewoon. En niet eens meer een doel maar een middel. Voor het slopen van afvalbakken, postbussen, alllerlei voertuigen, voordeuren en textiel en-glasbakken. Naar verluidt komen jongeren uit de hele stad naar onze wijk van de stad omdat daar niets meer gehandhaafd wordt...

Bij elke voetbalwedstrijd, elke verjaardag, elke keer dat het je lukt je eigen veters te strikken of elk blik waterig bier dat ze opentrekken als de zon eens schijnt ontploft er iets. Want het "leven vieren" heeft getuigen nodig anders is het niet echt....dus knallen!

Ik hou van goeie herrie. Ik hield altijd veel van deze tijd van het jaar en van het bijzondere van massaal vuurwerk tijdens de jaarwisseling. Ik bleef er voor op. Maar dit hersenloze gedoe is ondertussen vreugdeloos, fantasieloos, best wel saai en veel te hard voor alle dieren die veel beter horen dan wij en de weg kwijt raken of in paniek wegkruipen de hele dag en nacht. En de rotzooi die achter blijft, de uitstoot van gassen, schade aan de wildstand en de vogelpopulatie is op een schaal die een jaar milieubewust gedrag ruim "compenseert" en teniet doet...

Fijn. Tradities. 

Ik wil best weggaan. Ik huur wel een huis ergens. In mijn eigen huis worden we immers al weken gek. Dat huren van een ander huis naast dat van mezelf kost veel geld. Evenveel en wellicht meer dan het bedrag dat mijn buren uitgeven voor het vuurwerk "voor hun kinderen", lees zichzelf. Zwaar spul dat ze gedurende het hele jaar maar vooral in december (laten) afsteken...

Ik zal niemand om geld vragen of aangeven. Ik betaal heus alles zelf wel. Zodat anderen zoals het "de traditie betaamt" fijn hard hun ogen, vingers, zichzelf of zelfs iemands kind kunnen wegknallen.

Ik ga aan de kant. Zouden jullie dan op z'n minst het fatsoen kunnen opbrengen het vuurwerk weer gewoon af te steken wanneer dat de bedoeling is? Met Oud en Nieuw. Dan vind ik het misschien ooit weer speciaal...

He-Who-Must-Not-Be-Named

Dan heb je jarenlang geroepen dat allochtonen een groot gevaar zijn, en wil je óók hun premier zijn? Met zulke vrienden hebben ze helemaal geen vijanden meer nodig.

Je hebt jarenlang geroepen dat je uit de Unie wilt en nu ga je de boeren die je hebt weggeharkt bij Caroline vertellen dat ze de subsidies uit Brussel kunnen vergeten?

Je hebt zogenaamd helemaal geen standpunten meer over euthanasie, abortus, studieschulden, jeugdzorg of andere links of rechts-liberale stokpaarden, maar sluit je maar al te graag aan bij de groep wolven die voortdurend in het bos huilen over genderterreur (kamelen en dromedarissen, whatever) en tsunamis van vluchtelingen die beter in het land waar ze vandaan vluchten opgevangen kunnen worden.

Buitenlandse studenten en arbeidsmigranten hebben we vanzelfsprekend  niet nodig, de bevolking zal vast zichzelf in rap tempo, als door een wonder, verjongen, maar wie straks jouw luiers verschoont in één van de vele bejaardentehuizen die je wilt gaan bouwen weet jij ook niet.

Je praat niet meer zoveel over bevolkingsverdunning, iemand anders is daar beter in, maar je bent zo identitair als de pest, de Nederlandse Leitkultur is voor jou nog steeds pindakaas en bollenvelden, een gezellig draaiorgel en alleen maar stamppot.

Je visie op onderwijs is nog steeds obscuur: de Nederlandse vlag hijsen, en alles sal reg kom…die kennis past inderdaad op een bierviltje.

Wat je niet begrijpt stamp je stuk. Dat mag vanaf vandaag gewoon, want één op de drie mensen om me heen heeft op jou gestemd, dus jij hebt gelijk. Bedankt en tot ziens.

We zijn eindelijk aan de beurt, ons ellendige bestaan aan de rand van de gapende afgrond zal nu een beetje verlicht worden, de zon komt op en eindelijk, eindelijk!, mogen we altijd alles zeggen wat we denken, niet gehinderd door ook maar het kleinste greintje fatsoen, of door een IQ hoger dan dat van een pantoffeldiertje.

Premier Wilders. Minister President Wilders. Puppetmaster. Duurt wel even voordat het went. Nog langer voordat het niet meer schuurt. 

Costa Concordia.

Onze school gaat wederom sluiten. We werden door de inspectie, vallend onder een ministerie waarvan de minister al is afgetaaid in een kabinet dat gisteren gevallen is, een aantal maanden geleden gesommeerd de sluiting van onze route op basis van een formaliteit voor te bereiden, zonder perspectief of een alternatief. Een paar jaar geleden zijn we als zelfstandige school opgeheven en gefuseerd met een rebound, en kregen we een loods toegewezen waar we zelf in de vakantie lokalen in hebben gebouwd, want die waren er niet. We hebben opnieuw een diplomatraject opgezet voor uitvallers in een boven schoolse voorziening. En nu gaan we weer een sluiting tegemoet. Maar het mag niet zo genoemd worden. 

Na het "procesvoorstel over de reorganisatie van ons werk" werd mij duidelijk dat er nooit echt naar ons geluisterd is. In de loop van de weken rondom en na de examens werd de magere maar broodnodige informatie die naar ons doorsijpelde zelfs steeds vreemder.

We zijn ondertussen verbaasd over de verbolgen reactie op ons verzoek de agenda van een studiedag te wijzigen; een studiedag is werken en niet met een heel team een hele dag één enkele externe procesbegeleider voeden, die zich al maanden geleden had kunnen inlezen, alles wat we doen en kunnen is immers nauwgezet gedocumenteerd, zijn desinteresse en slechte voorbereiding beginnen trouwens ook langzaam te wringen.

We worden in een vreemde positie gemanoeuvreerd door een afgeleid bestuur dat de urgentie hierover niet voelde, niet echt thuis geeft, niet voor ons staat en niet eens meer over onze afdeling onderhandeld...het probleem gaat niet weg als je het negeert.
We zijn de voortdurende roep van het bestuur om geheimhouding spuugzat.
We balen van de georganiseerde een-tweetjes van hetzelfde bestuur met individuele collega's over hun functies in de toekomst, waardoor de openheid volledig verdween.
We weten sinds een maand van de beoogde plotselinge andere invulling van onze taken voor het laatste jaar in het meest recente procesvoorstel.
We worden overvallen door verontrustende reacties en informatie vanuit voormalige collega's bij een beoogde fusie-partner; niemand zit daar kennelijk te wachten op ons, een ingewerkt en vakinhoudelijk team. Zij willen alleen een paar goed onderbouwde "unit-coaches" die in hun concept passen. Take it or leave it. De rest moet maar wat anders zoeken...
De situatie is nu zo dat de omstanders er bij ons nog even uit pikken wat ze elders nodig hebben, ondersteund door onze procesbegeleider die kennelijk niet voor ons werkt, en zich gedraagt als een "seagull-manager". Google it.

De rest van ons mag met dezelfde uren meer werk overnemen dat blijft liggen in een soort van sterfhuis. We worden individueel steeds meer tegen elkaar uitgespeeld. Het team en onze populatie krimpt steeds meer.

Wij werden bij het begin van dit schooljaar geacht ons collectief redelijk op te stellen.

Dat hebben wij netjes gedaan.

Wij mochten geen paniek schoppen.
Wij hebben er alles aan gedaan om de rust te waarborgen. Maar tegen ouders en leerlingen lieg je niet. Mensen zijn niet achterlijk.
Wij boden wel simpelweg transparantie.
Het trage proces, de slechte communicatie (ouders en leerlingen waren bijv. gisteren nog steeds niet officieel ingelicht door het bestuur, terwijl de hele schoolregio al maanden weet dat hun enige bovenschoolse voorziening stopt en vragen stelt aan ons) zorgde voor veel onrust en leegloop.

Het gevolg van onze opstelling was een vreemde uitbarsting van onze directeur naar onze teamleiding toe, na de speech op de diploma-uitreiking over het laatste jaar met staatsexamens dat er nu aan komt, want er mocht naar verluidt immers "met niemand gesproken worden over de ontwikkelingen op de diploma-route".
Dit is dezelfde directeur die twee weken geleden "opeens" een andere baan elders had.
Vertrouwensbreuk, teleurstelling, dolkstoot...., de retoriek zal er niet om liegen.

Maar ik voel me nog steeds niet de probleemeigenaar. Ik ben kalm, maar zo langzamerhand  ook echt kwaad.

Niet wij hebben het vertrouwen gebroken.
Wij hebben gewoon gezien dat ons bestuur niet te vertrouwen is.

Wij wilden simpelweg dezelfde toewijding aan de toekomst van onze doelgroep en ons als team zien, als wij zelf hebben.
Het is tijd voor een herdefiniëren van het begrip "baangarantie".
Het is tijd voor een herdefiniëren van het begrip "onderhandelen".
Neem ons serieus of houdt rekening met een hoofdpijndossier, vol met mensen die gewoon stug hun werk blijven doen, de laatste doet tenslotte het licht uit, vol met leerlingen die echt nergens anders terecht kunnen. Wij willen een diplomatraject met een curriculum voor mogelijke doorstroom naar hoger onderwijs. Wij willen een gedifferentieerde groepsgewijze methodiek blijven aanbieden in verband met het traject na het voortgezet onderwijs : HBO of academisch, met werkcolleges, dat moet je je eigen maken, wij bereiden je daarop voor.

Wij willen sektoren en profielen openhouden voor vervolgopleidingen voor alle leerlingen die tussen wal en schip blijven vallen...

Wij vinden dat redelijk en inclusief.

Wij gaan niet stil ten onder omdat jullie dat verkopen als een professionele werkhouding.
Niet nadat iedereen in de lagen boven ons zichzelf al heeft gered.

Vada a bordo, cazzo!

De Hazelaar

Je kocht altijd die vieze opkloppudding die ik alleen at.  Je liet me de kast slopen om mijn buro in te zetten. Je liet me helemaal alleen reizen omdat je me vertrouwde. Je leerde me bloemen drogen en Fou Yong Hai maken. Je kocht steeds boeken voor mij, elke verjaardag en iedere keer als ik ziek was. Je stuurde me voortdurend naar de bibliotheek, omdat je zelf dyslectisch was en vond dat ik goed moest leren lezen. Ik kon alles aan je vragen, je gaf altijd antwoord op alles....

Zeven jaar later. Opnieuw sta ik daar. Nu met de as van de man die je achterliet. Mijn papa. Wat had ik gewild dat hij meer voor het leven had gekozen. Meer zijn eigen koers. Meer genietend.

Ik mis zijn zachte haren.

Mijn handen in zijn sterke handen. 

Zijn stem, zijn blauwe ogen. 

Wat had ik graag gewild dat zijn laatste jaren niet zo zwaar waren geweest. 

Zijn glas niet altijd halfvol. 

Ik maak nog steeds plannen met hem. Terwijl ik bedenk wat voor hem leuk zou zijn besef ik opeens dat hij helemaal niet mee zal gaan. 

Ik vind het veel erger dan ik ooit had kunnen denken dat ik niemands kind meer ben.

Ik mis jullie enorm. 

Arme jongens en meisjes.

Het is de schuld van niemand. 

Niet van de media, niet van de cabàl, niet van een virus en het komt niet door fraude. 

Jullie kunnen gewoon niet zo goed rekenen. 

Jullie kunnen geen maat houden.

Jullie maken inschattingsfouten.

Jullie kunnen niet tellen.

Jullie kunnen geen afstanden schatten.

Ik zou niet zelf in mijn huis gaan klussen als ik jullie was.

Jullie zijn gekrompen, hoe hard je het ook probeert om te zingen naar een succes.

De miljoenen medestanders bestaan alleen in jullie hoofd. 

Net als de reptielen, de complotten en de academische juwelen die jullie produceren. 

Jullie hebben niet gewonnen.

Jullie hebben jezelf teveel en te simplistisch in een machtspositie gefantaseerd.

Manifesteren is dan ook nooit een bruikbare politieke strategie.

En nu blijkt hoe klein en ontrouw jullie eigen electoraat is. 

En hoe weinig het oplevert als je niet veel energie er in steekt maar er van uit gaat dat het vanzelfsprekend allemaal heel erg veel zal gaan opleveren. 

Dat is geen tactiek. 

Dat is gokken.

Dat werkt meestal niet. 

Jullie hebben niets kunnen verzilveren.

Jullie haalden gewoon een te klein deel van de stemmen en de kiesdeler is nu eenmaal de kiesdeler. 

Dat is niemand schuld.

Dat is gewoon zo. 

Droom

Ik droomde iets vreemds vannacht. Ik zat weer op school. 

Een klein gebouw met een enorme speelplaats eromheen. De meesters en juffen zitten op een soort dakterras met palmboompjes en kijken af en toe naar beneden. Als ze daar beneden op het plein te hard schreeuwen, met te veel tegelijk wild spelen of hun aandacht voor de vele verwarrende regels laten verslappen brult iemand vanaf het dakterras iets onverstaanbaars naar beneden. Meestal betekent dit dat er later in de klas een preek volgt over de regels. Regels overtreden betekent meestal "straf voor de hele klas". Ik heb altijd geleerd dat je de brave kindjes niet moet straffen als de stoute kindjes iets verkeerd doen. 

Ik was nog klein in mijn droom. Zelf niet gekozen om mee te doen of geen zin hebbend, zit ik daar met mijn knikkers en ruilplaatjes veilig in een zakje. En ik denk net als een boel anderen dat het allemaal te lang duurt. De pauze duurde altijd langer als de meesters en juffen nog bezig waren met hun koffie of hun potje tafeltennis. Maar je zegt niet tegen ze dat ze moeten opschieten, want les is ook niet leuk...

Vanaf een soort uitzicht-toren kijkt onze overheid naar de mierenhoop die Nederland heet. Af en toe luid roepend dat we allemaal toch maar vooral voorzichtig moeten doen. Voorzichtig ook met de spulletjes van papa en mama, want het geld groeit niet aan de bomen! Zuinig zijn op je speelgoed en delen! De strenge opvoeders in ons land bedrijven al maandenlang een vooral symbolische strengheid met bozig gemopper op mensen die regels overtreden. Totdat iemand uit die overheid zelf een fout maakt of bewust de regels negeert, dan is het opeens allemaal alleen maar menselijk... 

Hier in de mierenhoop waren ze trouwens met alles te laat.

Te laat met testen.

Te laat met gezichtsbescherming.

Te laat met vaccineren.

Te laat met boosteren.

De regering in ons land is calvinistisch-liberaal. Dit is een ander woord voor een regeringsstijl die zich manifesteert als afgepast Ad-hoc-beleid; "eerst vragen wat het kost" en "rustig, morgen is er weer een dag". Het is vooral een trage regering. 

En gek genoeg levert die traagheid geen zorgvuldigheid op. Het zorgt er vooral voor dat mensen met weinig geduld die kar van lieverlee zelf allerlei kanten op gaan trekken. 

We kunnen niet aan deze bestuurders  vragen om te vertrekken om plaats te maken voor mensen die wél weten wat ze doen.... want ze waren namelijk al vanwege incompetentie afgetreden, zij het dat ook dit kennelijk een symbolisch gebaar was.

Onze overheid speelt de rol van strenge meesters en juffen, kordate papas en mamas, maar ze zit al vanaf het begin van het verhaal op de achterbank van de bus. Ze heeft wat draadjes van de bekleding los gepeuterd en houdt die stevig in haar knuistjes, in de illusie dat je op die manier de bus aan het besturen bent. 

Symboolpolitiek III

Nee, ik ben niet blij met alle splinterpartijen van het afgelopen decennium, met hun sneeuwvlokjes mentaliteit en zelfverklaard martelaarschap. Nee, ik heb ook niet op ze gestemd, noch op de huidige coalitie. Maar soms hebben ze een goed idee, dus waarom zou je het niet proberen? Het is niet alsof dit allemaal zo geweldig werkte tot nu toe, of wel?

De veel te lang aanhoudende demissionaire situatie rechtvaardigt mi. ondertussen een formatie van een  ‘zakenkabinet.’ De wet van onze staat voorziet hierin. Want hoe lang gaan we nog wachten tot het allemaal vanzelf veranderd? Zelfs het OMT is het oneens onder elkaar. Het is nu toch zeker wel tijd voor professionals, een ploeg ‘vakministers’ in een tijdelijk extraparlementair kabinet dat (vrijwel) geheel bestaat uit gespecialiseerde ministers, eventueel zonder binding met politieke partijen, ervaren ambtenaren of hoogleraren die ons misschien wel uit een crisis kunnen loodsen. Of dat nu een pandemie is, het wanbeleid van overheidsinstanties of straks, we komen er vast niet onderuit, die klimaatdiscussie. Gewoon voor een jaartje...om het te proberen. 

Kabinetten hebben een parlementaire (politieke) basis nodig, maar in tijden van nood moet er misschien gedurende een crisis een zijstap gemaakt worden, zeker als het land vrijwel onbestuurd is over een periode van meer dan een jaar, en daarvoor ook al te maken had met een minderheidscoalitie door de eindeloze aftocht van zetelrovers en onbekwame dus afgetreden bestuurders.

Democratie is altijd een speelveld van consensus, dat zag Plato al… Een groep mensen met een verschillende politieke kleur levert niet automatisch altijd een objectief of bruikbaar beleid op. We hebben daarnaast misschien ook niets aan een apparaat van louter technocraten, want niemand is onfeilbaar, dus ook wetenschappers weten dat er altijd een foutmarge is. Een mix is misschien de meest rationele optie.

Democratie zou moeten gaan over het maken van uitvoerbaar beleid, geen geroeptoeter voor de bühne. Dat laatste is vooral een reactie op een samenleving die totaal gefragmentariseerd is en het nooit eens zal zijn over de “juiste keuze”.  Maar is dat een reden voor een gekozen overheid om dan maar niets te doen? Om te orakelen en niets te zeggen? Om gezellig te blijven polderen? We zijn al een aantal jaren dol op halfbakken taal, elke dag is het omdraai-dag en iedereen gooit met HELE grote woorden, maar er verandert niets aan de realiteit waar velen zich van hebben losgezongen. Dat is de tijd waarin we leven. Daarnaast hebben we nog een winkel die we open willen houden. Het land waar we wonen, dat ooit met handelskapitalisme (laten we het maar even zo noemen) groot is geworden, maar inmiddels toch best wel klein is en onderdeel van een Europese Gemeenschap die ons meestal meer voordelen biedt dan we eigenlijk willen zien. Tijd om over onze eigen schaduw heen te stappen, en weer fatsoenlijk en consequent samen te werken. Navelstaren op het “eigen volk” heeft ons een paar mutaties van een virus opgeleverd. Onteigen de farmaceutische industrie, geef het patent vrij en verdeel eventuele oplossingen over de (armere) rest van de wereld voordat een nieuwe gemuteerde golf ons weer van de rails aftrekt. Of denken we na dit alles nog steeds dat we een eiland zijn? Dat het leven maakbaar is? In een crisis moet er gepoetst worden, niet geluld.

De meeste leden van een samenleving willen echt nog wel eender welke vorm van een sociaal contract overeind houden, maar dan moet er helder beleid komen en bruikbare, eenduidige informatie ter beschikking, afkomstig van mensen die er echt voor geleerd hebben. In plaats van die berg internet-shit die er nu ligt, bij elkaar geklikt door influencers, opiniemakers, onbevoegde beleidswetenschappers, politieke hooligans, beroepsklagers, wel heel erg onwaarschijnlijke verzetshelden en gelegenheids-"vrijheidstrijders". De huidige ministersploeg mist het mandaat, de expertise en de dossierkennis die nodig is om snel uit een impasse te komen. Ze zijn bijna uitsluitend bezig met politiek gesteggel, de samenleving is al geruime tijd volledig aan zichzelf overgeleverd. Alles valt als los zand uit elkaar en de overheid doet niets om dit te stoppen. De verkiezingsuitslag was immers dezelfde als die daarvoor, met wat geluk hebben weer 150 mensen een baan de komende vier jaar, oogjes dicht en snaveltjes toe. Slaap lekker.

Niet het parlement slaapt, maar het electoraat! Misschien moeten kiezers zich ook eens afvragen wat de lange termijn verwachting is als je iedere keer uit gewoonte op een protestclub, een neo-liberale of een confessionele partij stemt. Je oogst wat je zaait. 

 

Zee.

Ik zag vanochtend een interview met een zeiler op televisie. Hij was net terug van een soloreis om de wereld. Naast het weer en alles wat er verder nog buiten zijn invloed lag, het materiaal dat weliswaar voorbereid maar ook feilbaar kan zijn, was er één uitdaging het grootst geweest. Het gegeven dat je op zee alleen je innerlijke dialoog hebt, en niet met iemand anders ruggespraak kunt houden. 

Hij had maanden achterelkaar geen echt contact met een door covid betroffen wereld gehad. Alleen op zee, zijn dagelijkse routine afdraaiend, had hij zich wellicht niet eens echt gerealiseerd dat anderen in die tijd ook niet bij elkaar de deur plat liepen en ook grotendeels alleen maar met zichzelf in gesprek waren. Misschien voelde hij bij zijn terugkomst ook opeens die afstand. Iets minder enthousiasme en bewondering van de thuisblijvers voor zijn prestatie dan hij ergens verwacht had na deze epische, voor hem levensveranderende reis. Zo'n tocht is zwaar. Fysiek en mentaal. Maar bij thuiskomst is het onthaal lauw. Het moet verwarrend zijn. Hij kan er helemaal niets aan doen dat wij allemaal een jaar met iets anders bezig zijn geweest dan met onze normale modus operandi. We hadden het iets warmer en lagen zachter. Maar heel in de verte waren er wat parallellen. We zijn misschien ook allemaal een heel klein beetje solo-zeilers, we zijn het nog steeds. Op een privé-oceaan helemaal voor onszelf. We hebben allemaal andere vaartuigen ontmoet, soms een kleine Armada gevormd en elkaar af en toe op sleeptouw genomen. In de maalstroom vanaf onze kleine sloep door het beslagen raam van een grotere boot naar binnen gekeken en maar een deel van een gedempt gesprek kunnen volgen. We zijn allemaal voortdurend onderweg, want stilstand wordt niet geaccepteerd, en we mogen nergens te lang aanmeren. Eb en vloed dicteren onze tijd. We voelen iets, dan gaat het weer over, dan spoelt er weer een nieuwe zwaardere golf over ons heen, maar er is niets dat we vast kunnen houden. Worden op een strand gegooid. Worden vanzelf weer teruggetrokken naar dieper water. Wij bepalen niet eens de route. We drijven soms maar wat.

Met een gebroken kompas en een kapot filter in mijn hoofd zeil ik toch maar weer opnieuw naar de zomer. Hopend dat ik een haven vind. De haven waar ik vandaan kwam. Of anders gewoon die ene willekeurige open haven die me hoe dan ook welkom heet. 

We gaan het zien.